Henk van den Brink is 60 jaar, jager, penningmeester bij de WBE Nijkerk e.o. maar zijn echte passie ligt bij zijn taak als vrijwilliger bij de Stichting Wildaanrijdingen Nederland. Het nazoekwerk met Osca, zijn Duitse staande langhaar, is waar zijn hart ligt.

Jagen of nazoeken?

Henk komt uit de vliegwereld en kent de ‘groene wereld’ niet echt. Via een uitnodiging mag hij een keer mee op jacht en is hij om – hij start in 2014 met de opleiding Jacht & Faunabeheer. Na het afronden van de opleiding wordt het jaar daarop een hond aangeschaft, Osca, een Duitse staande langhaar. Gaandeweg merkt Henk dat hij meer plezier heeft in het teamwerk met de hond dan in het rondlopen met een wapen in het veld. Jarenlang traint Henk met Osca en legt hij samen met de hond examens af. Samen zijn ze nu een officieel nazoekteam - staan ze met certificatie op de zweethondenlijst van de Stichting Zweethonden Nederland.

Osca

‘Eens per 10 weken heb je een week, van maandag vijf tot de maandag daar op vijf uur, piketdienst. We draaien dit piket met 10 mannen in de regio West-Veluwe Vallei. Ik ben de enige met een gecertificeerde zweethond in ons gebied en wordt dan ook weleens gebeld buiten mijn dienst om, om te komen met Osca. Het is zo knap om te zien wat ze kan. Het kost jaren om de hond te trainen en dat ze het zweetspoor goed kan oppakken. Tijdens het naspeuren moet ze de focus houden op het zweetspoor terwijl er zoveel geuren door de lucht dwarrelen. Ze ruikt dan van alles, een haas, een duif maar met het commando ‘alleen verwond’ zet ze haar neus weer op de grond en zoekt ze verder.’

Melding​

‘De laatste melding met de hond was er eentje met twee aanrijdingen kort achter elkaar. Een buur-vrijwilliger heeft piketdienst en wordt rond 23.00 uur gebeld dat er ten zuiden van de A1 bij Barneveld twee reeën zijn aangereden. Eentje kunnen ze traceren maar het lukt die avond niet om het tweede ree te vinden. ’s Ochtends word ik gebeld met de vraag of ik samen met Osca kan aantreden. Het geweer gaat mee, de hond trek ik een kevlarvest aan en zelf stap ik in mijn rode nazoekbroek, dit is een broek waar kevlar in zit verwerkt om bijvoorbeeld het stoten van een wildzwijn te kunnen weerstaan.

Eenmaal op de locatie aangekomen loop ik met de vrijwilliger naar de locatie, we verkennen de omgeving en bepalen waar we gaan starten. We vinden helemaal niks – geen bloed of haren! Ik haal Osca op, lijn haar aan de lange lijn aan en beginnen met het nazoek. Even ruikt ze wat anders maar na het commando ‘alleen verwond’ gaat ze stoïcijns door. We zijn nu 30 meter van de plek waar de aanrijding plaats heeft gevonden én waar ik rechtdoor wil blijven lopen, trekt de hond opeens naar links, de greppel in. Ik vertrouw blindelings op mijn hond en volg haar spoor. Ze loopt nog drie meter door en ja hoor, daar ligt het ree, onder takken en bladeren. Mijn collega van de piketdienst en ik zijn eerder die dag langs deze plek gelopen en hebben niks gezien….De neus van Osca en haar doorzettingsvermogen hebben het ree gevonden, wij voeren het af en ik ben apetrots op haar!’